Μια απομάκρυνση της Ελλάδας από το ευρώ θα προκαλούσε τεράστιες ζημιές, τόσο στην ίδια, όσο και στην Ευρώπη γενικότερα.
Θα μπορούσε όμως και να αποτελέσει ένα απρόσμενο δώρο για την νομισματική ένωση.
Οι επερχόμενες εκλογές στην Ελλάδα θα παίξουν τον ρόλο δημοψηφίσματος, για το αν η χώρα θα πρέπει να εγκαταλείψει, μετά από 12 χρόνια, την συμμετοχή της στο ευρώ.
Μια απόφαση για απομάκρυνση, θα προκαλούσε έμφραγμα στην ελληνική οικονομία, καθώς θα κατέρρεε το τραπεζικό της σύστημα, και οι ξένοι προμηθευτές θα αρνούνταν να πληρώνονται σε δραχμές. Το χρηματοπιστωτικό σύστημα της ευρωζώνης, που αποτελεί τον βασικό δανειστή της Ελλάδας, θα υφίστατο απώλειες ύψους πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ.
Ο κίνδυνος που θα προέκυπτε για την συνολική ευρωπαϊκή οικονομία θα ήταν η επαναφορά του συναλλαγματικού ρίσκου, σε μια μη αναστρέψιμη νομισματική ένωση. Αν δηλαδή καταρρεύσουν οι ελληνικές τράπεζες, ή αν χρειαστεί να κλείσουν επ αόριστον, προκειμένου να διευκολυνθεί η αναγκαστική μετάβαση στη δραχμή, κανένας δεν μπορεί να προβλέψει το αν οι πολίτες της υπόλοιπης ευρωπαϊκής περιφέρειας θα αποφασίσουν να αποσύρουν τις καταθέσεις από τις δικές τους τράπεζες. Αν το κάνουν, το αποτέλεσμα θα ήταν καταστροφικό για όλους.
Η πιθανότητα μιας τέτοιας ολέθριας εξέλιξης, έχει οδηγήσει πολλούς στο να πιστεύουν ότι κανένας υπεύθυνος πολιτικός ηγέτης δεν θα επέτρεπε την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ.
Σύμφωνα με τους οπαδούς αυτής της άποψης, η απειλή της αποπομπής της Ελλάδας από το ευρώ αποτελεί απλά μια τακτική εκφοβισμού. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες θα είναι αυτοί που τελικά θα υποχωρήσουν, αν η Ελλάδα δείξει επιμονή, και στο τέλος θα χαλαρώσουν τους αυστηρούς όρους λιτότητας που έχουν επιβάλλει στη χώρα.
Η παραπάνω άποψη δεν παίρνει υπόψη έναν πολύ κρίσιμο παράγοντα της πολιτικής οικονομίας της ευρωζώνης. Σε μια ένωση κυρίαρχων κρατών, χωρίς μια υπερεθνική αρχή, ο ηθικός κίνδυνος, ότι η επιείκεια απέναντι στην Ελλάδα θα ενθαρρύνει κι άλλες χώρες να μην πειθαρχήσουν, παίζει μεγάλο ρόλο.
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες δεν μπλοφάρουν όταν απειλούν να διακόψουν τη στήριξη της ΕΚΤ, και να αφήσουν την ελληνική κυβέρνηση χωρίς χρήματα, υποχρεώνοντας την να αποφασίσει για το αν θέλει να φύγει από το ευρώ, ή να παραμείνει σ αυτό, σαν όμως μια πιο εξευρωπαϊσμένη εκδοχή του Μαυροβουνίου.
Αυτό που κανένα από τους εν λόγω ηγέτες δεν σκέφτεται, είναι η διάλυση της ευρωζώνης. Και εκεί έγκειται το κέρδος από μια ελληνική αποχώρηση. Για να προστατέψουν την νομισματική τους ένωση από τις άσχημες συνέπειες, τα εναπομείναντα μέλη θα κινηθούν με γοργούς ρυθμούς προς την οικονομική και δημοσιονομική ολοκλήρωση, που από την αρχή ήταν απαραίτητη για την επιβίωση του ευρώ.
Αυτή είναι η φύση της ΕΕ, και της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης: Πυροδοτείται από οξείες κρίσεις. Από κρίσιμες ιστορικές καμπές που μεταμορφώνουν τις πολιτικές εξελίξεις, και που εμπνέουν τους ηγέτες της να κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να σώσουν το κοινό νόμισμα.
Ας αναλογιστούμε, για παράδειγμα, την πιθανή αντίδραση της Ευρώπης στην απειλή των bank runs. Το μόνο που θα μπορούσε να πείσει τους πολίτες κρατών όπως η Πορτογαλία, η Ισπανία, και η Ιταλία, να μην αποσύρουν τις καταθέσεις τους είναι μια πανευρωπαϊκής εμβέλειας εγγύησή τους. Σε πρώτη φάση, θα μπορούσαν να δεσμευτούν προφορικά οι Angela Merkel και Mario Draghi. Για να υλοποιηθεί όμως αυτό το σχέδιο, απαιτείται ένα κβαντικό άλμα προς την ενοποίηση της επιτήρησης και της νομοθεσίας, που θα αφορούν στον τραπεζικό τομέα της ΕΕ. Ο έλεγχος των τραπεζών θα πρέπει να περάσει στη δικαιοδοσία μιας υπερεθνικής οντότητας. Με άλλα λόγια, η ελληνική έξοδος από το ευρώ, μπορεί να οδηγήσει ακόμη και σε μια πανευρωπαϊκή τραπεζική ένωση.
Τα καταστροφικά οικονομικά αποτελέσματα που θα έπλητταν την Ελλάδα, και τα οποία θα έβλεπαν οι πολίτες των υπόλοιπων χωρών, θα βοηθούσαν στην συσπείρωση της ευρωζώνης.
Θα αποδείκνυαν σε όλους τα όρια των διασώσεων, καθώς και τις συνέπειες της ανεύθυνης συμπεριφοράς, μειώνοντας το ρίσκο της μη συμμόρφωσης των υπολοίπων. Κανένα άλλο εκλογικό σώμα δεν θα ήθελε να ζήσει αυτά που θα ζήσει η Ελλάδα.
Παράλληλα, οι ψηφοφόροι του ευρωπαϊκού Βορρά θα ήταν ικανοποιημένοι, αφού θα πείθονταν πως η οικονομική στήριξη που παρέχουν σε αδύναμες χώρες δεν είναι απεριόριστη, ούτε δίνεται άνευ όρων. Έτσι, κάποια ακανθώδη ζητήματα δημοσιονομικής ολοκλήρωσης, όπως είναι τα ευρωομόλογα, θα ήταν πολύ πιο εύκολα στη διαχείρισή τους.
Πέραν των παραπάνω, η απώλεια της Ελλάδας θα γλίτωνε την ευρωζώνη από ένα μεγάλο της πρόβλημα: Το γεγονός ότι οι οικονομίες των χωρών μελών της είναι συγχρονισμένες διαφορετικά η μια από την άλλη, με αποτέλεσμα να μην είναι βιώσιμη η νομισματική ένωση. Η αποχώρηση του πιο αδύναμου πολιτικά και οικονομικά μέλους, θα επέτρεπε στα εναπομείναντα 16 μέλη να συμπεριφέρονται και να λειτουργούν καλύτερα ως μονάδα.
Στο φινάλε, το μόνο που θα μπορούσε να πείσει τους πάντες ότι παρά την έξοδο της Ελλάδας η ευρωζώνη θα συνεχίσει να υπάρχει, είναι η περαιτέρω και βαθύτερη ολοκλήρωση και ενοποίηση των μελών της. Και ευτυχώς, η ελληνική έξοδος, αυτό ακριβώς θα προκαλέσει.
Απόδοση/ΑΝΤINEWS
