Η ελληνική βουλή ψήφισε, όμως η κρίση συνεχίζεται. Η τρέχουσα πολιτική της ΕΕ προσπαθεί απεγνωσμένα να διατηρήσει το ευρώ και να αποφύγει μια τραπεζική κρίση, αλλά δεν οδηγεί σε μια μόνιμη επίλυση του προβλήματος.
Το μέλλον της ΕΕ βασίζεται στην επαναφορά της ανταγωνιστικότητας στα φτωχά κράτη μέλη, και αυτό απαιτεί διαφορετικού είδους χειρισμούς, αναφέρει η Financial Times.
Όλοι γνωρίζουν πως το να δανείζεις σε κάποιον που ήδη χρωστάει πολλά, έχει λιγοστά έσοδα, και μικρή δυνατότητα είσπραξης, δημιουργεί ακόμη περισσότερα προβλήματα. Το να αναβάλλεται η εξόφληση για τριάντα χρόνια, απλά σημαίνει ότι κανένας από αυτούς που σήμερα αποφασίζουν, δεν θα ζει τότε.
Επιπλέον, είναι πασιφανές ότι ένα μεγάλο μέρος του νέου δανεισμού προς την Ελλάδα, δεν μπορεί να αποπληρωθεί, και στη πραγματικότητα θα καταλήξει στους πιστωτές της. Πρόκειται για χρήματα ψηφοφόρων που θα διασώσουν τους δανειστές της Ελλάδας. Πιο συγκεκριμένα, θα καταλήξουν στα χέρια των τραπεζών που έχουν ανοίγματα.
Σίγουρα θα πρέπει να αποφευχθεί μια νέα κρίση. Εξ ου και το κίνητρο για μια νέα διάσωση. Δεν πρέπει να έχουν απώλειες οι τράπεζες, και πιο ειδικά η ΕΚΤ. Για αυτό η αναβολή του μοιραίου θα συνεχίζεται. Όποιος συνεχίζει να κρατά ή να αγοράζει ελληνικό χρέος βασίζεται σε αυτό. Και υπάρχουν αρκετοί που αγοράζουν ελληνικά ομόλογα λόγω της χαμηλής τιμής τους αλλά και επειδή μπορούν να κερδοσκοπήσουν ποντάροντας στη συνέχιση της πολιτικής αναβολής της χρεοκοπίας.
Αυτή η πολιτική είναι σίγουρη όσο η ευρωζώνη εστιάζει στη διατήρηση του ενιαίου νομίσματος και στην αποτροπή τραπεζικών κρίσεων. Όμως δεν αρκεί.
Η οικονομική δυστυχία στην ευρωπαϊκή περιφέρεια είναι πραγματική και δεν λέει να φύγει. Εκφράζεται με την ανεργία (ειδικά στους νέους), τη μιζέρια, και τους κινδύνους ταραχών. Αυτό είναι το κόστος της κακοδιαχείρισης του ευρώ, σε συνδυασμό με τον ανορθολογικό δανεισμό. Αυτό όμως ξεχάστηκε, ή απλά δεν αναφέρεται.
Η ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ την κατέστησε μη ανταγωνιστική, και όσο παραμένει σ αυτήν, αυτή η κατάσταση θα συνεχίσει να υφίσταται.
Όλα ήταν προβλέψιμα από την αρχή. Οι προειδοποιήσεις όμως αγνοήθηκαν. Το ευρώ έφερε στην ευρωπαϊκή περιφέρεια ένα επίπεδο διαβίωσης πέραν της πραγματικής της δυνατότητας, και την ίδια ώρα απέτρεψε την δυνατότητα διόρθωσης της κατάστασης με την υποτίμηση του νομίσματος.
Κάπως έτσι εξαθλιώθηκε η Νότια Ιταλία, όταν η Ιταλία υιοθέτησε τη λίρα πριν από 150 χρόνια. Στις αρχές του 19ου αιώνα, η Νάπολη ήταν η μεγαλύτερη πόλη της Ιταλίας, και η ευρύτερη περιοχή της ήταν η πιο εξελιγμένη. Σύντομα όμως περιήλθε σε παρακμή σε σχέση με τον ιταλικό Βορρά. Είχε ξεκινήσει να κατασκευάζει σιδηροδρόμους από το 1830, πολύ πριν οποιαδήποτε άλλη περιοχή της Ιταλίας. Αυτή η προσπάθεια όμως διακόπηκε. Εξάλλου, οι σιδηρόδρομοι δεν ήταν δυνατόν να καλύψουν ολόκληρη την ιταλική επικράτεια, επειδή ο Πάπας Γρηγόριος XVI το απαγόρευσε στις παπικές κτήσεις. Είχε μάλιστα χαρακτηρίσει τα τρένα: chemins d’enfer.
Έτσι υπήρξε τεράστια απόκλιση μεταξύ των οικονομιών του Βορρά και του Νότου. Με την υιοθέτηση της λίρας, αυτό έγινε μόνιμο φαινόμενο. Όλοι οι ικανοί επιχειρηματίες μετακόμισαν στον Βορρά. Η τραγωδία αυτή συνεχίζεται και σήμερα.
Οι κυβερνήσεις της ευρωζώνης προσπαθούν να αποτρέψουν τη κρίση στον τραπεζικό τομέα. Αυτός είναι ένας σημαντικός σκοπός. Θα πρέπει όμως να βρουν και τρόπους να επανέλθει η ανταγωνιστικότητα στα φτωχότερα κράτη μέλη. Μόνο έτσι θα πετύχει συνολικά η ΕΕ.
Η επανάκτηση της ανταγωνιστικότητας θα εμπεριέχει αναπόφευκτα μια μείωση του κόστους εργασίας και του βιοτικού επιπέδου. Ο μόνος τρόπος για να πετύχει το εγχείρημα είναι η υποτίμηση του νομίσματος. Αυτό το έζησε η Βρετανία πρόσφατα, όταν ξανακέρδισε την ανταγωνιστικότητα της υποτιμώντας τη στερλίνα.
Όσο άσχημη, βρώμικη, και ακριβή κι αν είναι, η διάλυση του ευρώ αποτελεί την λιγότερο οδυνηρή λύση. Αλλιώς αναμένονται κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα. Ακόμη και το μέλλον της ίδιας της ΕΕ θα κινδυνέψει.
S.A.-The Financial Times
