Στο άρθρο του «Spiegel-Online» επισημαίνεται ότι η αύξηση του χρέους αποτελεί παγκόσμιο φαινόμενο. Η αντιμετώπιση του προβλήματος αυτού με μέτρα λιτότητας εξουδετερώνει την ανάπτυξη και έτσι η κρίση απειλεί να καταστεί ανεπίλυτο πρόβλημα, προπάντων για τα κράτη της νότιας Ευρώπης.
Αυτό είναι το συμπέρασμα από την εφαρμογή μέτρων λιτότητας σε Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Ισπανία, Ιταλία, ΗΠΑ και Μεγάλη Βρετανία.
Τα μέτρα λιτότητας μειώνουν την κατανάλωση, οδηγούν σε μείωση των φορολογικών εσόδων και επιτείνουν τελικά το πρόβλημα χρέους των χωρών αυτών.
Σαν να μην έφτανε αυτός ο φαύλος κύκλος, πρέπει κανείς να αντιμετωπίσει και τη νευρικότητα των αγορών, οι οποίες ζητούν συνδυασμό σκληρών μέτρων λιτότητας και ανάπτυξης. Αν ένα από τα δύο στοιχεία λείπει, μειώνεται η ζήτηση για ομόλογα και οι οίκοι αξιολόγησης υποβαθμίζουν την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας.
Ο Χόλγερ Σμίντινγκ, επικεφαλής οικονομολόγος της Berenberg Bank, τονίζει ότι περικοπές της τάξης του 1% του ΑΕΠ προκαλούν ύφεση της τάξης του 0,5%.
Ειδικά σε σχέση με την Ελλάδα, τονίζεται ότι η χώρα επιδιώκει να εξοικονομήσει το διάστημα 2010-2015 συνολικά 40 δισ. ευρώ. Αυτό αντιστοιχεί περίπου σε 17% του ΑΕΠ, και σύμφωνα με τον προαναφερθέντα κανόνα θα κοστίσει 8,5% σε ανάπτυξη.
Κατά πάσα πιθανότητα τα πράγματα θα γίνουν ακόμη χειρότερα, καθώς το περασμένο έτος η ελληνική οικονομία συρρικνώθηκε κατά 4,5%. Φέτος αναμένεται και πάλι ύφεση περίπου 3,5%. Αντίστοιχα θα μειωθούν και τα φορολογικά έσοδα.
«Το παράδειγμα της Ελλάδας δείχνει ότι μπορεί κανείς να καταστραφεί κάνοντας λιτότητα», δηλώνει ο Schmieding. Στην πράξη, χώρες όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία ή η Ισπανία βρίσκονται όχι μόνον υπό την πίεση των αγορών, αλλά και υπό την πίεση των δοτριών χωρών της Ευρώπης, και κυρίως της Γερμανίας, πίεση η οποία επιτείνει τα υπάρχοντα προβλήματα.
Ο Τόμας Μάγερ, επικεφαλής οικονομολόγος της Deutsche Bank, επισημαίνει ότι παρόλα αυτά υπάρχει για τις υπερχρεωμένες χώρες λύση: συμφωνίες με ραγδαία αναπτυσσόμενες χώρες. Οι δυσκολίες για τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου θα είναι όμως μεγάλες, καθώς επί χρόνια στήριξαν την ανάπτυξή τους στην αύξηση της εσωτερικής ζήτησης, η οποία όμως βασίστηκε στον δανεισμό. «Η στροφή στις εξαγωγές θα είναι τώρα δύσκολη», καταλήγει ο Mayer.
